شبکه کلمه/بر اساس گزارشی که مرکز آمار از میزان سفر‌ها در سال ۱۴۰۰ منتشر ساخت تنها ۳۰درصد از خانوار‌های کشور در این سال به سفر رفتند که نمایانگر حذف ۷۰درصدی سفر از زندگی خانوارهاست.
اما آنچه در این گزارش بسیار قابل‌توجه است اینکه از این جمعیتِ ۳۰درصدی که به سفر رفتند تنها ۴۲درصد، سفر با اقامت شبانه داشته و ۵۸درصد سفری یک‌روزه را تجربه کرده اند. نکته مهم‌تر اینکه از این ۴۲درصد حدود ۷۶درصد در خانه اقوام و بستگان خود اقامت کردند و ۱۲درصد در ویلا‌های شخصی و تنها ۳درصد از مسافران در اقامتگاه‌های عمومی اقامت شبانه داشتند.
آنچه عمدتا در سفر و گردشگری در جهان متعارف شده این است که مسافران از مراکز اقامتی همچون هتل ها، مسافرخانه ها، متل ها، اقامتگاه‌های بومگردی و خانه‌های اجاره‌ای استفاده کنند و در شکل طبیعت گردی و کوهنوردی آن به شکل کمپ اقامت شبانه داشته باشند.
این در حالی است که در ایران، بیشترین شکل اقامت شبانه در خانه اقوام و بستگان و پس از آن در ویلا‌های شخصی است. این شکل از «معادله اقامت مسافران» یک پیام مهم به همراه دارد، اینکه شکل اقامت در ایران به اجبار «نامتعارف» شده است که عمده‌ترین دلیل آن را باید در تورم عمومی دانست که بر معیشت و اقتصاد خانوارها تاثیر مستقیم و چشمگیری گذاشته و سفر را از سبد مصرفی خانوارها حذف کرده است.