اجلال قوامی خطاب به علیرضا پناهیان: چرا این توصیه ها فقط برای مردم است؟
شبکه کلمه/ اجلال قوامی، روزنامه نگار و تحلیلگر سیاسی با انتشار یادداشتی درباره سخنان اخیرعلیرضا پناهیان نسبت به تمدن غرب نوشت:
علیرضا پناهیان از مدرسان حوزه علمیه قم در سخنانی به مناسبت ایام محرم به نوجوانان توصیه کرد وصیت نامه بنویسند، انگار می خواهند به شهادت برسند.او در ادامه سخنان خود افزود: ” الهی ۱۰۰۰ سال دیگر عمر کنند ولی به تاسی از این شهدای بزرگ که بسیاری از آنها نوجوان بودند یا از نوجوانی شهادت طلبی را شروع کردند، یک وصیتنامه بنویسید.” این سخنران شبهای محرم در ادامه به انتقاد از غرب و تمدن غربی پرداخت و به تندی از رواج فرهنگ غربی خرده گرفت.این سخنان از زبان علیرضا پناهیان چندان عجیب و غریب به نظر نمی آید‌سخنان و مواضع او همواره تند و آتشین است و حاشیه های زیادی به همراه داشته است.
به یاد دارم که در دهه شصت به دبستان می رفتم ، هر روز جنازه یکی از جوانان محل و یا محله های دیگر شهر را که در جبهه بودند برای تشییع و خداحافظی به محل می آوردند،در این میان بسیاری تنها فرزند پسر خانواده و یا تنها فرزند بودند که از این نظر تحمل این داغ برای پدر و مادر بسیار سخت و گران بود.در آن شرایط چه بسیار جوانانی که جوانی نکردند و در جنگ هشت ساله ایران و عراق پر کشیدند.بعدها که جنگ تمام شد و فضای دیگری در سپهر عمومی حاکم شد بسیاری از روزنامه های جریان اصلاحات به بازخوانی و پرسش هایی از جنگ و ادامه آن پرداختند.آنچه که در لابلای این نقد و نظرها بسیار به چشم آمد، این پرسش بود که در دوران جنگ فرزند مسئولان و آقازاده های دیروز و امروز کجا بودند؟ آیا فرزند همین وعاظ و مسئولان که به منبر می روند و توصیه ها می کنند؛ مانند فرزندان همین مردم کوچه و بازار برای یک ساعت هم که بود، در جبهه جنگ حضور داشتند؟ یا مثل آقازاده های امروزی برای ادامه تحصیل راهی بلاد کفر شدند؟
اگر علیرضا پناهیان به نوجوانان توصیه می نماید، وصیتنامه شهادت بنویسند، آیا همچین توصیه ای هم به فرزندان و نزدیکان خود داشته است؟ یا این توصیه ها فقط برای مردم است؟ البته تجربه این چهار دهه به خوبی نشان می دهد که وعاظی چون علیرضا پناهیان که بر منبر می روند تمام سخنان و توصیه های شان برای شهادت و مقاومت و نان خشک خوردن برای مردم بوده است و رفاه و تحصیل در بلاد کفر که می گویند شر است، برای آقازده هایشان.