بررسی‌های «دنیای‌اقتصاد» با استناد به «حداقل دستمزد۱۴۰۰» و همچنین «میانگین اجاره‌بهای مسکن در پاییز۱۴۰۰» نشان می‌دهد، هزینه‌ای که مستاجرهای ساکن مناطق پایین شهر تهران در سال گذشته برای تامین مسکن پرداخت کرده‌اند، معادل «یک حقوق» بوده است. این نسبت البته برای کل خانوارهای پایتخت‌نشین با احتساب «زوجین شاغل» رقمی معادل ۸۶درصد «حداقل دستمزد» برآورد می‌شود.
طبق اعلام مرکز آمار ایران از وضعیت بازار اجاره مسکن در شهر تهران، میانگین اجاره بها به علاوه ودیعه مسکن در پاییز سال گذشته در شهر تهران به مترمربعی ۸۷ هزار تومان رسید.
پاییز ۱۴۰۰، متوسط اجاره بهای مسکن در مناطق ۲۲ گانه شهر تهران در مقایسه با مدت مشابه سال قبل از آن یعنی پاییز ۱۳۹۹ معادل ۴۰ درصد رشد کرد. البته تورم ۴۰ درصدی اجاره مربوط به تازه ترین گزارشی است که مرکز آمار ایران از تحولات بازار مسکن شهر تهران در پاییز ۱۴۰۰ منتشر کرده است. اما آمارها و اطلاعات منتشر شده در گزارش های بانک مرکزی از تحولات بازار مسکن و اجاره شهر تهران که تا خرداد ماه سال جاری نیز به روزرسانی شده است نشان دهنده رشد حول و حوش ۵۰ درصدی نرخ اجاره بها در سال گذشته است.
محاسبات «دنیای اقتصاد» نشان می دهد در کل شهر تهران، متوسط اجاره بهای مسکن، بر اساس آمارهای پاییز ۱۴۰۰، در خانوارهایی که زن ومرد هر دو شاغل بوده و یک فرزند داشته اند، معادل ۸۶ درصد مجموع دستمزد یک ماه زوجین بوده است.
اما در صورتی که تنها در این خانوار سه نفره یک نفر شاغل بوده است، باید ۱۰۰ درصد حقوق خود را به طور متوسط صرف اجاره بها می کرده است.
معنای این نسبت کاملا نامتعارف بین هزینه تامین مسکن اجاره‌ای و دستمزد مستاجرها آن است که جامعه کمدرآمد برای دوپینگ مالی و تعادل‌بخشی بین هزینه‌های ضروری و درآمد حداقلی، از یکسری هزینه‌های ماهانه از جمله «تامین کالری» را مجبور است فاکتور بگیرد تا بتواند در پایان ماه، از پس اجاره‌بها بربیاید. سال گذشته در عین حال، «تورم عمومی بالا» و «تورم بسیار سنگین خوراکی‌ها» برای دهک‌های کمدرآمد، قدرت مالی اجاره‌نشینی را بیشتر کاهش داد.