اظهارات عجیب عضو مجلس خبرگان رهبری در انتقاد از پناهنده شدن ورزشکاران

مهاجرت و پناهندگی ورزشکاران ایرانی اخیرا اوج گرفته است، اتفاقی که البته تازه نیست اما در ماه‌های اخیر در میان قهرمانان و ورزشکاران رشته‌های مختلف شتابی تازه به خود گرفته است.

در این ارتباط، محمد حاج‌ابوالقاسم، عضو مجلس خبرگان رهبری با انتقاد از پناهنده شدن ورزشکاران به کشورهای دیگر و علت آن، گفته: چون ما ورزش را در فضایی بذرپاشی کرده‌ایم که آن فضا جدا از ریشه‌های عمیق دینی است. اگر در زیرزمین مساجد باشگاه ایجاد می‌کردیم و جوان مسجدی در آنجا رشد می‌کرد و قهرمان می‌شد، هرگز حاضر نمی‌شد عزت ملی و غیرت ملی خود را به حراج بگذارد تا به خاطر مادیات به کشور دیگر پناهنده شود.

وقتی سعید ملایی در سپتامبر سال ۲۰۱۹ در اقدامی ناگهانی اعلام کرد دیگر حاضر نیست به ایران بازگردد و می‌خواهد در مسابقات المپیک ۲۰۲۰ زیر پرچم سازمان جهانی المپیک به میدان برود، شوکی جدی به ورزش ایران وارد شد.

شوک بعدی خیلی زود از راه رسید. جایی که کیمیا علیزاده نخستین و تنها زن مدال آور ایران در تاریخ بازی‌های المپیک اعلام کرد دیگر نمی‌خواهد برای تیم ملی ایران در رقابت‌های تکواندو مبارزه کند.

اما ملایی و علیزاده تنها ورزشکارانی نیستند که در ماه‌های اخیر تصمیم به ترک ایران و پناهندگی گرفته‌اند. در رشته‌های ورزشی دیگری حتی مانند شطرنج، هندبال، قایق‌رانی، بوکس، پاورلیفتینگ، نجات‌غریق هم بودند افرادی که قید مسابقه دادن با پرچم ایران را به عطایش بخشیدند.

از جمله علیرضا فیروزرجا نوجوان ۱۶ ساله بابلی، در دسامبر ۲۰۱۹ اعلام کرد که دیگر با پرچم ایران در مسابقات جهانی شطرنج حضور پیدا نخواهد کرد. شقایق باپیری نیز که از سال ۲۰۱۵ عضو‌ تیم ملی هندبال زنان بود بعد از سفر به اسپانیا محل اقامت کاروان تیم ملی هندبال دختران ایران را ترک کرد.

پناهندگی ورزشکاران کشورهایی که در آن استبداد و دیکتاتوری حاکم است، سابقه‌ای به اندازه چند دهه دارد. با توجه به این که ورزش برای حکومت‌هایی از این دست ابزار تبلیغاتی مهمی محسوب می‌شود، آنها می‌کوشند با اعزام تیم‌های مختلف ورزشی و کسب موفقیت، آن را همچون سرپوشی بر وضعیت موجود در کشورشان قرار دهند. اما همین ابزار پروپاگاندا در موارد بسیاری پاشنه آشیل همین کشورها می‌شود.

عوامل متعددی در افزایش تمایل به پناهنده شدن وجود دارد که از جمله آنها می‌توان به تمرکز ثروت و دستمزد در فوتبال و محرومیت مالی اغلب رشته‌های ورزشی، محدودیت شدید و الزام حجاب برای زنان، سیاسی کردن ورزش و ممنوعیت مسابقه با ورزشکاران برخی از کشورها همچون اسرائیل، و نبود امکانات زیرساختی برای رسیدن به حداکثر موفقیت‌های ورزشی و فشارهای سیاسی و اجتماعی در کشور اشاره کرد.