سیاسیمقاله

مولانا محی الدین بلوچستانی؛ اسوه استقامت

یکی از نخستین کسانی که توحید، یکتاپرستی، اندیشه ها و عقاید اهل سنت را در سراسر خراسان زمین بدون خوف و هراس با صدای بلند فریاد زد.
اگر چه فعالیتهایش را در بخش محروم و کوچک صالح آباد آغاز نمود؛ اما اخلاص، صراحت لهجه و دفاع ایشان از اندیشه¬های اهل سنت و آزادی خواهی و آزاد اندیشی وی در دورانی که صدای حق نایاب بود، باعث شهرت روز افزون وی در خراسان زمین، بویژه شهرهای تربت جام، تایباد، خواف، سرخس و مشهد و سپس، در سراسر ایران گردید.
علما و طلاب اهل سنت از گوشه و کنار ایران به دیدار ایشان می رفتند و هر روز، بر محبوبیت و شهرت ایشان افزوده می گردید.
مولانا محی الدین بلوچستانی در دهک زابل، استان سیستان و بلوچستان در سوم فروردین سال ۱۳۲۹ دیده به جهان گشود.
بعد از تحصیلات ابتدایی، برای ادامه ی تحصیل به شهر کویته پاکستان رفت و در مدرسه ی تجوید القرآن به حفظ قرآن کریم و یادگیری قراءت و تجوید پرداخت.
سپس، به دانشگاه فاروقیه کراچی عزیمت نمود و چند سالی در آنجا به یادگیری علوم دینی پرداخت و سرانجام از مدرسه ی دینی بدر العلوم در رحیم یارخان پاکستان فاراغ التحصیل گردید.
پیشنهادهای کاری مختلفی از طرف مدارس دینی پاکستان من جمله مدرسه ی دینی تجوید القرآن کوئته داشت؛ اما وی ترجیح داد تا برای خدمت به اهل سنت کشورش به ایران بازگردد.
هنگامی که به ایران برگشت، مولانا عبد العزیز بنیانگذار مدرسه ی دینی دارالعلوم زاهدان به وی پیشنهاد داد تا در زاهدان بماند؛ اما مولانا در سفری که به خراسان بویژه تربت جام، سرخس و صالح آباد داشت و محرومیت دینی، مساجد قفل شده و نبودن علما را مشاهده نمود، ترجیح داد به آآن منطقه برود و صالح آباد تربت جام را برای خدمت انتخاب نماید.
این رهبر اهل سنت در سال ۱۳۶۱ فعالیتهایش را در صالح آباد خراسان آغاز نمود، در آنجا مدرسه ی دینی تعلیم القرآن را تأسیس نمود، مسجد جامع بزرگی پایه گذاری نمود، به شهرهای مختلف خراسان برای تبلیغ توحید و یکتاپرستی سفر می کرد و به بیدارگری می پرداخت.
نظام تهران که این بیدارگری را برنمی تافت، مولانا محی الدین را با تعداد زیادی از طلاب، اساتید و مردم آنجا برای ایجاد رعب و وحشت دستگیر نمود که طلاب، اساتید و عموم مردم بعد از مدتی ضرب و شتم و شکنجه آزاد گردیدند.
همچنین مدرسه¬ی دینی و مسجد جامع در حال ساخت صالح آباد توسط نظام برای همیشه تعطیل گردید؛ البته بعد از مدتی در بخش کوچکی از مدرسه اجازه دادند تا یک مکتب کوچک آموزش قرآن دایر گردد؛ اما ساختمان نیمه تمام مسجد و بخش هایی از مدرسه ی دینی همچنان بعد از چهل سال سندی زنده بر جنایت کار بودن جمهوری اسلامی است.
این دعوتگر اهل سنت یک سال تمام را در سلول انفرادی زیر بدترین شکنجه های روحی و جسمی من جمله اعدام های متعدد صوری سپری نمود.
بعد از آن، به شهرستان تیران در نزدیکی نجف آباد اصفهان تبعید گردید و هفت سال را در آنجا در تبعید گذراند.
سپس این نخبه ی اهل سنت به زاهدان تبعید گردید و حدود چهار سال در زاهدان به شیوه های مختلفی مورد اذیت و آزار نیروهای امنیتی و اطلاعاتی رژیم قرار گرفت.
سرانجام این رهبر مظلوم اهل سنت برای رساندن صدای مظلومان در سال ۱۳۷۴ به پاکستان هجرت نمود و سال ۱۳۷۶ به افغانستان رفت و سه سال بعد یعنی سال ۱۳۷۹ مجددا به پاکستان بازگشت.
وی در این مدت، برای رساندن صدای اهل سنت تلاش زیادی نمود تا رادیو و تلویزیون تأسیس نماید، و برای دفاع از حقوق اهل سنت “جمعیت دفاع از حقوق اهل سنت ایران” تشکیل داد و برای احیای شورای شمس هم تلاشهای زیادی انجام داد.
وی در برنامه های شبکه ی جهانی اهل سنت مشارکت فعالی داشت و از حقوق اهل سنت و مردم بلوچ دفاع می نمود.
مولانا محی الدین بلوچستانی حافظ قرآن بود، با آزادی خواهان اهل سنت به ویژه شهید مولانا عبدالملک ملازاده ارتباط نزدیکی داشت، در سرزمین هجرت با شهید مولوی موسی کرم پور امام جمعه ی مسجدِ شهید شده¬ی شیخ فیض همکاری می نمود، شخصیتی میانه رو و دوستدار ایران زمین و شیفته خدمت به مذهب بود. خوش برخورد و مهربان و مهمان نواز بود، و از کسانی که به دیدار ایشان می‌آمدند با چهره گشاده استقبال می‌نمود. دلسوز همگان بود.
سرانجام، این رهبر دلسوز اهل سنت بر اثر عارضه ی قلبی و فشار خون بالا در روز جمعه، نهم خردادماه سال ۱۳۹۹ در سن هفتاد سالگی، داعی اجل را لبیک گفت و به ملاقات پروردگارش شتافت و با مرگ خویش در غربت بدور از خانواده و خویشاوندان، سندی دیگر از جنایت های نظام ولایت فقیه را امضا نمود
روحش شاد و یادش گرامی باد

دکمه بازگشت به بالا