همزمان با بحرانی شدن وضعیت جامعه ، بحران اقتصادی وتشدید اعتراضات ، مولانا عبدالحمید اسماعیل زهی ، از چهره های سرشناس ملی ایران ، پیشنهاد تشکیل «شورای حل و عقد» برای برون‌رفت از بحران‌های موجود را ارائه داد.
«حل» و «عقد» در لغت به معنای گشودن و بستن و رتق و فتق می باشد، و اهل حل و عقد، صاحبان رأی، عالمان به شریعت، معتمد مردمان و کسانی اند که سر رشته ی کارها و زمام امور را در دست دارند.
به گفته این چهره شاخص مذهبی وملی ایران، حل مشکلات و بحران‌های کشور نیاز به تشکیل یک شورای حل و عقد دارد که تمام توانمندان و صاحبان فکر و اندیشه فارغ از قوم و مذهب در این شورا حضور داشته باشند.
مولانا عبدالحمید همچنین پیشنهاد «تجدیدنظر در سیاست‌های خارجی» را ارائه كرده و تاكيد نموده : ما باید سیاست‌های خارجی خود را بررسی کنیم که در کدام‌یک از آنها مرتکب اشتباه شده‌ایم. باید سیاست‌ها و برنامه‌هایی را که در دیگر کشورها پیاده کرده‌ایم مورد بررسی قرار دهیم. باید با ملت به صورت شفاف سخن بگوییم و اشتباهات گذشته را با ملت در میان بگذاریم.
به گزارش وبگاه شبکه جهانی کلمه، امام جمعه زاهدان این پیشنهاد ها را در مراسم نماز جمعه۸ تیر ۱۳۹۷ زاهدان اعلام وهشدار داده که امروز فقط موضوع دولت و حکومت مطرح نیست، بلکه موضوع کل کشور و امنیت ملی مطرح است.
براساس این گزارش ، مولانا عبدالحمید اسماعیل زهی همچنین خواستار آزادی زندانیان سیاسی شده و گفته الان وقت آن رسیده است که زندانیان سیاسی را آزاد کنیم و از نظریات آنها برای حل مشکلات کشور استفاده کنیم.
ایشان تاکید نمود :صاحب‌نظران فقط در بدنۀ دولت و حاکمیت حضور ندارند، بلکه در میان دانشگاهیان، حوزویان، بازاری‌ها و سایر بخش‌ها و اقشار افراد که خارج از سیستم دستگاه‌های دولتی هستند که خداوند به آنها نیروی عقل و اندیشه داده است؛ ما باید از استعداد آنها استفاده کنیم.
امام‌جمعه اهل‌سنت زاهدان در فرازی دیگر از سخنانش به ممانعت از برگزاری نماز عید فطر در تهران و بعضی از کلان‌شهرها هم اشاره کرده و ضمن انتقاد از این اقدام، گفت:اهل‌سنت انتظار نداشتند که در شرایط بحرانی کشور از برگزاری نماز عید فطر در بعضی از شهرها ممانعت بشود.
گفتنی است که موضوع «اهل حل و عقد» اولین بار در کتب عموم مسلمانان ( اهل سنت) درباره نحوه چگونگی انتخاب خلفای پس از پیامبر – صلی الله علیه وآله وسلم – به کاررفت .
علمای شیعه امامیه تنها راه مشروع براى نصب امام و حاکم را از طریق نص و نصب الهى، با ابلاغ رسول خدا یا امام منصوب پیشین می‌دانند.