از جمعیت ۱۱۲ هزار نفری شهر چابهار، ۵۶ هزارنفر، یعنی، نصف جمعیت در حاشیه شهر زندگی می‌کنند. مدیران منطقه می‌گویند: الگوی زیست، حاشیه‌نشینی و سرعت رشد حاشیه‌نشیان چابهار بی‌سابقه است، و این شهر، بیشترین میزان حاشیه‌نشینی به نسبت جمعیت را دارد.
معین‌الدین سعیدی، رئیس شورای شهرستان چابهار گفته است: روستانشینان سیستان و بلوچستان که بخشی از آن‌ها هم در مناطق مرزی ایران و پاکستان سکونت دارند، با بسته شدن مرز «ریمدان» و همچنین از دست رفتن زمین‌ها و دام‌هایشان در نتیجه خشکسالی؛ حال به خاطر جذابیت‌های اقتصادی کاذبی که به واسطه منطقه آزاد، و برخی شرکت‌ها و نهادها در چابهار ایجاد شده، به امید یافتن کار و زندگی بهتر به چابهار مهاجرت می‌کنند.
کمپ مرادآباد بزرگ‌ترین منطقه حاشیه‌نشین چابهار است که جمعیت آن از حدود پنج هزار نفر در سال ۸۵، به ۲۳ هزار نفر رسیده است.
به گفته محمد زین‌الدینی، دهیار روستای کمب، برای ۲۳ هزار نفر از جمعیت کمب، کلا ۹ ترانس برق نصب شده است و شرکت برق علاوه بر پول امتیاز برق، مبلغی هم بابت جریمه به خاطر سیم‌کشی‌های غیرمجاز از ساکنان می‌گیرد.
ساکنان روستاها و مناطق حاشیه‌نشین کمب فاقد «حتی یک متر لوله‌کشی برای آب» هستند و باید آب را از تانکرها خریداری کنند.
حاشیه‌نشینی در چابهار در حالی رو به گسترش است که دولت ایران برای توسعه این منطقه آزاد تجاری یک قرارداد همکاری سه جانبه با هند و افغانستان امضاء کرده است. همچنین بخشی از توسعه و بهره‌برداری این منطقه به یک شرکت هندی واگذار شده است.
همزمان با این اقدامات، محل سکونت حاشیه‌نشینان طی سال‌های گذشته چند مرتبه تخریب شده است. ساکنان منطقه گفته‌اند: زمین‌های آنان بدون اطلاع به شرکت‌های خارجی واگذار شده است و برای ترک محل سکونت خود تحت فشار قرار گرفته‌اند.